วันนี้นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินมา (คิดถึงจัง) ไปก็สายไม่ได้กินข้าวสระ ผม แต่ขอบคุณพระเจ้าไปถึงก็ได้กินเลย ข้าวนิ่มกับข้าวอร่อย ที่สำคัญฟรีด้วย ไปถึงก็ได้เจอผักกาดหน้างานและก็เข้าไปได้เจอพี่วรรณ (อาสา) วี(อาสา) น้องหน่อย นมัสการพระเจ้ากันแล้ว เข้าไปก็ได้อยู่แถวหน้าเลย (เอาที่นั่งมาเอง) นมัสการพระเจ้าเสร็จ อาจารย์มัทธิว ก็ออกมาเทศน์พร้อมอาจารย์(ขอโทษค่ะไม่ทราบชื่อ) มาเป็นล่าม เทศน์ดีมากตื่นเต้น ร้อนรน สต๊าฟเต็มที่กับการรับใช้พระเจ้าและพี่-น้องค่ะ และก็ได้มีการให้พี่-น้องลุกขึ้นรับเชื่อ ซึ่งก็มีเยอะแยะมากมายที่ได้กลับใจใหม่ ให้พระเจ้าเข้ามาเป็นพระเจ้าในชีวิตใหม่ของเขา รับเชื่อกันเสร็จก็มีการอธิษฐานวางมือรักษาโรค ขอบคุณพระเจ้าพระวิญญาณบริสุทธิ์เคลื่อนไหวท่ามกลางพวกเราจริงๆ รู้สึกตี่นตันใจ น้ำตาไหล ร้องไห้ยิ่งเห็นอาม่าออกมาเดินแกว่งแขน แกว่งขา โชว์ให้เห็นถึงความแข็งแรง
อยากจะปล่อยโฮเลยไม่ใช่อาม่าคนเดียวที่ได้รับการรักษา มีอีกหลายคนเลย (มีรูปให้ดูด้วย) สรรเสริญพระเจ้า พระองค์ทรงพระชนม์และพระองค์ทรงเป็นแพทย์ผู้ประเสริฐ เราอยู่กันจนถึง 4 ทุ่ม ก็ออกมาเพื่อจะถ่ายรูปเล่นกัน ตอนกำลังจะออกอาจารย์บนเวทีพูดผ่านไมค์ว่า พี่-น้องที่นั่งรถเข็นอย่าเพิ่งท้อ ใจนะครับ ฯลฯ ได้ยินแล้วอยากตะโกนว่า ขอบคุณค่ะ พระเจ้าทรงมีแผนการที่ดีและเวลาที่เหมาะสมสำหรับพวกเรา>ถ่ายกันไม่กี่รูปก็แยกย้ายกันกลับ เพราะมองดูเวลาแล้วไม่ทันรถไฟฟ้าใต้ดิน เพราะปิด ทุ่ม ขอบคุณพระเจ้าที่ยังทัน
ตอนขากลับเข้ารถมาได้เจอกับพี่สาธิต ได้คุยกันตลอดทาง ก็ได้รู้ว่าพี่สาธิต บ้านของพี่เค้าอยู่จ.ปทุม ไปงานแต่งงานที่ ร.ร.ดุสิตธานี พี่ไปคนเดียวกับรถเข็นไฟฟ้าคู่ใจ ส่วนภรรยารอรับอยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินบางซื่อ ไปถึงแฟนพี่มารับพอดี ส่วนเราก็แแยกขึ้นรถแท๊กซี่กลับบ้าน พนักงานรถไฟฟ้ามาส่งขึ้นรถด้วย (ขอบคุณค่ะขอพระเจ้าอวยพร) กลับถึงแม่ออกมารับขึ้นเตียงแปรงฟันเช็ดตัวนอนหลับสบาย
ขอบคุณพระเจ้าค่ะ
โอ๋ สายพระพร
(วันนี้เป็นวันแรกในตลอด 18ปี ที่ลังเลใจเรื่องการรักษาให้หาย เพราะกำลังสนุกกับการใช้ชีวิตที่เป็นคนพิการ คลุกคลี เรียนรู้ รับใช้พี่-น้อง ผู้พิการ)
.bmp)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น